President Donald Trump is pas een paar weken aan de macht, maar hij is al een sprong vooruit gegaan om enkele van zijn belangrijkste campagnebeloften waar te maken. Sinds het wordt beëdigd, heeft Trump een ongekende 19 uitvoerende orders, acties en memoranda uitgegeven, gaande van pogingen om immigratieniveaus te beteugelen tot het verslaan van de Islamitische Staat.
Maar een van de belangrijkste in termen van zakelijke vertakkingen was om de Schatkist te sturen om de 2010 Dodd-Frank financiële regelgevingswet van Barack Obama te herzien. De meningen lijken te zijn verdeeld over de impact die sommige van deze beleidsmaatregelen hebben op kleine bedrijven. Maar waar gaat Dodd-Frank precies over en wat zijn de implicaties ervan?
Wat is Dodd-Frank?
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act was een belangrijk stuk wetgeving dat voortkwam uit de as van de wereldwijde financiële crisis van 2008. Verwezen naar zijn sponsors, Senator Christopher J. Dodd en de VS Vertegenwoordiger Barney Frank, werd de 2,300-paginaregel goedgekeurd door de overheid Obama in 2010 in een bod om diverse risico's over het bredere financiële systeem van Amerika te elimineren.
Dodd-Frank omvat een reeks 225-voorschriften en richt verschillende nieuwe overheidsinstanties op, waaronder de Raad voor toezicht op financiële stabiliteit en het Bureau voor consumentenbescherming (CFPB). Deze laatste is sindsdien belast met het voorkomen van roofhypotheken. Ondertussen beperkt de key Volcker Rule van Dodd-Frank de manier waarop grote banken mogen beleggen en elimineert handel voor eigen rekening.
Evenzo is een van de bekendste bepalingen van Dodd-Frank de zogenaamde "too big to fail" -clausule, die nieuwe regelgevingsbelastingen oplegt aan grote financiële instellingen die het vermogen hebben om financiële besmetting aan te wakkeren als ze insolvent worden.
Waarom is Dodd-Frank controversieel?
Op het eerste gezicht klinkt Dodd-Frank dat controversieel. Het is tenslotte slechts een lijst met richtlijnen voor banken die zogenaamd verzekeren dat ze risicovolle leenprocedures vermijden. Maar er is ook voldoende geldige kritiek op de wet.
Eerst en vooral hebben veel economen erop gewezen dat terwijl Dodd-Frank geacht wordt de belastingbetaler te beschermen door de risico's te beperken die financiële ondernemingen mogen nemen, het tegelijkertijd ook het vermogen van die bedrijven om winst te maken vermindert. Critici beweren op hun beurt dat de strikte regulatorische lasten die Dodd-Frank heeft ingevoerd in termen van het beperken van hoe banken kunnen beleggen, de concurrentiepositie van Amerika als een vooraanstaand mondiaal financieel centrum hebben aangetast. Anderen hebben er eveneens op gewezen dat dergelijke beperkingen hebben geleid tot een gebrek aan liquiditeit die de handel in obligaties en effecten schaadt.
Het element van Dodd-Frank dat veel ondernemers in het bijzonder heeft geërgerd, is de hogere reserveverplichtingen van de wet, wat betekent dat banken een veel hoger percentage van hun vermogen in contanten moeten houden dan ze nodig hadden om voorafgaand aan de financiële crash vast te houden. Grote reserveverplichtingen beperken bijgevolg het vermogen van een bank om verhandelbare effecten aan te houden en om zaken met kopers te verbinden om obligaties aan te gaan en te beleggen. Evenzo geloven critici over het algemeen dat het uitgeven van grotere reserveverplichtingen voor banken hen minder bereid maakt leningen te verstrekken aan startups en kleine bedrijven met weinig onderpand.
Wat gebeurt er nu?
Simpel gezegd, het is te vroeg om te vertellen hoe het team van Trump kan proberen bepaalde aspecten van Dodd-Frank te ontkrachten of te schrappen. Het uitvoerend bevel dat Trump in de eerste week van zijn presidentschap heeft uitgevaardigd, is afgedaan als relatief dubbelzinnig door voorstanders van Dodd-Frank. Het verzoekt de Amerikaanse schatkist eenvoudig om de factuur zo snel mogelijk te herzien.
Aanbevelingen uit de beoordeling moeten vergezeld zijn van cijfers die aangeven hoe en waar Dodd-Frank de economische groei van Amerika daadwerkelijk kan belemmeren, zoals critici beweren. Nog belangrijker is dat ze kiezers en wetgevers een beter beeld moeten geven van de vraag of de financiële bescherming die Dodd-Frank aan belastingbetalers biedt, de onbekende kosten waard is.
Chris Dodd en Foto's van Barney Frank via Shutterstock
